Op vrijdag 6 augustus is onze zeer gewaardeerde collega Luuc Bos plotseling overleden. Helaas mocht hij maar 69 jaar oud worden.
Wij verliezen aan hem een zeer gewaardeerde Drentse collega die als particulier zeer coöperatief mee deed in onze groep van 10 schaapskuddes. Luuc vertelde veel en zocht graag mee naar oplossingen. Een vakman met veel praktijk ervaring en een beminnelijk mens.
De opening van de kooi in Bargerveen met koning Willem Alexander was wel erg bijzonder.
De schok en het verdriet is groot. We hopen dat de familie Bos de kracht mag vinden om dit verlies een plaats te geven.
Wij, maar vooral ook zij zullen Luuc gaan missen.
Het artikel in de Volkskrant beschrijft hem kenmerkend:
Eigenwijze en kunstminnende schaapherder die niet alleen omkeek naar zijn kudde
Luuc Bos keek verder dan zijn kudde en was ook bestuurder en initiatiefnemer van natuurprojecten. Natuurbeheerders hadden hem hoog zitten vanwege zijn kunde en kennis, boeren respecteerden hem omdat hij ook hun zaak behartigde.
Jurre van den Berg 22 augustus 2021, 16:28
Over schaapherders wordt vaak te romantisch gedacht, vond Luuc Bos. De meeste natuurliefhebbers zien je alleen op mooie dagen met je kudde. ‘Maar als het met bakken uit de hemel komt, zie je geen mens. Dan sta je er ook, van 9 uur ’s ochtends tot een uur of 8 ’s avonds.’
Neem daarbij de administratie die tegenwoordig komt kijken bij de begrazing van het Bargerveen, Bos’ 2.000 hectare weidse werkgebied bij Emmen. Daarom zocht hij een paar jaar geleden een hulpherder. Voorwaarde: bezit van een hond. ‘Want de mijne luistert alleen naar mij.’ Op 6 augustus overleed Bos, 69 jaar, aan hartproblemen.
Luuc Bos werd in 1951 geboren in Emmeloord. Het gereformeerde gezin verhuisde later naar Zwolle. Zijn vader was een man van twaalf ambachten, zijn moeder hield de boel draaiende met een stomerij. Luuc ging naar de Tuinbouwschool in het Drentse Frederiksoord. Daar ontmoette hij zijn latere vrouw Liesbeth.
Voor een stage bij het Rijksinstituut voor Natuurbeheer (RIN) trok hij naar de Strabrechtse Heide, nabij Eindhoven. Hij vond onderdak bij een plaatselijke schaapherder, die zijn inspirator werd. Bos zou voortaan twee liefdes combineren: natuurbeheer en het herderschap.
In 1997 nam Luuc Bos van Staatsbosbeheer de schaapskudde op het Bargerveen over. Onder zijn hoede groeide die uit tot ruim duizend Schoonebeker heideschapen en 110 koeien. In december 2017 nam de kudde intrek in een nieuw, ecologisch onderkomen aan de rand van het dorp Weiteveen, waarin Bos veel tijd en energie stak. Dat koning Willem-Alexander in 2018 de opening opluisterde vond hij aardig, maar het bijkomende gedoe kon hem gestolen worden. Mooier vond hij het dat de herder van wie hij het vak leerde erbij was.
Het gaf Bos veel voldoening dat hij met gerichte begrazing bijdroeg aan de ontwikkeling van het Bargerveen, zegt Piet Ursem, vanuit Staatsbosbeheer zijn opdrachtgever.
De herder genoot op het Meerstalblok, waar het vochtige witveen floreerde met veenmossen, zonnedauw, beenbrekers en tormentil. ‘Je kon zien: daar heeft Luuc begraasd.’
Ursem prijst Bos als een verbinder tussen natuur, recreatie en landbouw. Hij voelde verschillende belangen goed aan. Natuurbeheerders waardeerden hem vanwege zijn kunde en kennis, boeren achtten hem hoog omdat hij ook hun zaak behartigde. Ondertussen spande Bos zich in voor de professionalisering van het vaak ondergewaardeerde schaapherderschap. ‘Ook Luuc heeft zijn werk lang voor te weinig geld gedaan.’
Ondanks zijn oer-uiterlijk ging Bos met de tijd mee. Hij was een vaardig bestuurder (onder meer van het waterschap) en handig met het op papier zetten van plannen om subsidies te verwerven, zegt Ursem. En van het rieten dak, dat de architect voor de nieuwbouw opperde, kon volgens Bos in de 21ste eeuw geen sprake zijn. Op het zuiden moesten natuurlijk zonnepanelen, aan de andere zijde gras.
Anders dan zijn schapen kon Bos eigenwijs zijn, zegt zijn vrouw. Maar vaak was hij de rust zelve. ‘Hij was graag op zichzelf, maar eenmaal op de praatstoel viel hij niet meer stil.’ Zijn gereformeerde wortels hield hij, al ging hij nooit naar de kerk. Wellicht zag hij wel wat Bijbelse symboliek in zijn functie. ‘In elk geval het rentmeesterschap.’ De laatste tijd was hij zwak en moe. Er was een bypass-operatie nodig. Hij keek uit naar betere tijden, maar helaas liep een oude stent vol. ‘Domme pech.’
Bos was kunstminnend – hij deed ooit toelatingsexamen voor de Kunstacademie. Met Liesbeth bezocht hij graag musea. De laatste weken van zijn leven besteedde hij de schaarse energie die hij nog had aan Into Nature, een kunstexpeditie door het Drentse landschap. Eind dit jaar zou Bos met pensioen gaan en een woning bouwen in de stal. Dat komt er helaas niet van. Maar zijn oudste zoon Joshua neemt zijn kudde over.